bł. ks. Leon Nowakowski (1913-1939)
Urodził się 28 czerwca 1913 r. w kujawskiej wsi Bytoń. Był synem Władysława i Anny z domu Lichmańskiej. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Morzycach uczył się w Gimnazjum Męskim – im. ks. Jana Długosza we Włocławku. Po maturze w 1931 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku. W czasie studiów był prezesem bractwa III Zakonu św. Franciszka, czyli tercjarzy franciszkańskich. W roku 1937 przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa Karola Mieczysława Radońskiego, ordynariusza włocławskiego.
Na dalsze studia teologiczne został skierowany, przez tegoż bpa Radońskiego, do Lublina, na Katolicki Uniwersytet, a po roku na Papieski Uniwersytet Gregoriański do Rzymu. W 1939 r. uzyskał licencjat z teologii i na wakacje — przed dalszą edukacją w Rzymie — zdecydował się przyjechać do Polski. I tam, w rodzinnej wsi, zastał go 1 września 1939 r , wybuch II wojny światowej i agresja niemiecka na Rzeczpospolitą. Rozpoczęły się niesłychane represje. Objęły cały obszar zajęty przez Niemcy, a także we wschodniej części kraju — przez Rosjan. Katoliccy kapłani znaleźli się wśród pierwszych ofiar. Był wśród nich proboszcz bytońskiej parafii, ks. Edmund, zatrzymany na początku września 1939 r. i wtedy obowiązki aresztowanego duszpasterza rodzinnej wsi przejął ks. Leon – Student teologii w Rzymie, kapłan głębokiej wiary i kultury. Wielokrotnie proszono go, by ukrył się. Tych rad nie przyjmował, odpowiadając, że, mimo wszelkich niebezpieczeństw, nie może opuszczać ludu, który go teraz bardziej potrzebuje niż kiedykolwiek. Niedługo jednak cieszył się wolnością. Za posługę duszpasterską już 24 października 1939 r. został aresztowany przez niemiecką tajną policję państwową Gestapo i przewieziony do Piotrkowa Kujawskiego. Znalazł się pośród kilku innych duchownych z okolicznych parafii, przetrzymywanych w piotrkowskim domu parafialnym. Po tygodniu, w nocy 31 października na 1 listopada 1939 r, przed uroczystością Wszystkich Świętych, Niemcy wyprowadzili wszystkich 8 więzionych księży i w parku majątku Tabaczyńskich – dziś jednym z parków Piotrkowa Kujawskiego, rozstrzelali. Zwłoki pomordowanych jeszcze nocą wywieziono z Piotrkowa i pogrzebano w zbiorowej mogile. Nie udało się Niemcom zatrzeć śladów tej zbrodni i po zakończeniu działań wojennych zwłoki pomordowanych zostały ekshumowane. Spoczęły na cmentarzu parafialnym w Piotrkowie Kujawskim.
W dniu 13 czerwca 1999 r. Leon Nowakowski został beatyfikowany przez Jana Pawła II jako jeden ze 108 polskich męczenników II wojny światowej.
Mieczysław Rozwadowski (1915-1940)
Bohaterski pilot myśliwski, uczestnik bitwy o Anglię, wybitny as lotnictwa. Jego rodzinnym miastem był Petersburg, gdzie w 1915 roku przyszedł na świat. W wieku trzech lat wraz z rodziną przybył do Polski. Tu pobierał nauki, najpierw w szkole podstawowej, a następnie został uczniem gimnazjum im. ks. Jana Długosza. Od wczesnej młodości interesował się lotnictwem. Marzył, by w przyszłości podjąć studia w tym kierunku i zostać pilotem myśliwskim. Kiedy miał 20 lat jego marzenia zaczęły nabierać konkretnych kształtów. Wtedy to wstąpił do Aeroklubu Warszawskiego. Tam stawiał pierwsze kroki do swojego ukochanego celu. Ukończył kursy pilotażu tak w cywilu jak i wojsku, do którego został powołany. Marzenia stawały się coraz bardziej realne, kiedy został odkomenderowany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Lotnictwa, a następnie do słynnej Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Był jednym z najzdolniejszych absolwentów tej placówki. Zaowocowało to przydziałem do 111 Eskadry Myśliwskiej im. Tadeusza Kościuszki I Pułku Lotniczego w Warszawie – pododdziału lotnictwa myśliwskiego Wojska Polskiego II RP.
W momencie wybuchu II wojny światowej 1 września 1939 roku otrzymał awans na podporucznika i wraz z jednostką brał udział w walkach powietrznych, broniąc Warszawy przed Niemcami. W obliczu klęski Polski, nie mogąc jej bronić, postanowił udać się do Anglii. Tutaj odbył szkolenie lotnicze na brytyjskich samolotach myśliwskich i dostał przydział jako pilot do 151. Dywizjonu Myśliwskiego RAF. W okresie bitwy o Anglię dał się poznać jako niezwykle utalentowany, a przy tym odważny pilot. Dzień 15. sierpnia 1940 roku rozpoczął okres niezwykle zaciekłych ataków Niemców na broniących Anglii lotników brytyjskich i polskich. W jednej z powietrznych bitew Mieczysław Rozwadowski został zestrzelony nad kanałem La Manche i zginął śmiercią bohatera. Jego nazwisko obok innych polskich bohaterów batalii lotniczych, które miały miejsce podczas II wojny światowej, widnieje na Pomniku Lotników, który został odsłonięty w 2003 roku na Polu Mokotowskim w parku im. Józefa Piłsudskiego w Warszawie, miejscu, gdzie Mieczysław Rozwadowski stawiał pierwsze kroki w dziedzinie lotnictwa.
Jerzy Pietrkiewicz (1916-2007)
Urodził się w 1916 r. we wsi Fabianki w ziemi dobrzyńskiej. Swą młodość spędził w murach “Długosza”. Gimnazjum ukończył w 1934 r. i przez kolejne lata studiował w Warszawie w Wyższej Szkole Dziennikarskiej, a także na Uniwersytecie Warszawskim. Już wówczas zaznaczyła się obecność Pietrkiewicza w poezji polskiej. Jako dziewiętnastolatek debiutował tomem „Wierszy o dzieciństwie”, opublikowanym w piśmie „Kuźnia Młodych” .
Rok 1939, wybuch drugiej wojny światowej, stanowił pierwszy życiowy egzamin dla polskiej młodzieży, wśród niej także Jerzego Pietrkiewicza. Późniejsza sytuacja naszej ojczyzny spowodowała, że swe dalsze losy związał z Wielką Brytanią. Studiował w szkockim uniwersytecie St. Andrews zdobywając tytuł magistra, a następnie doktoryzował się w Kings College w Londynie i osiadł w stolicy Wielkiej Brytanii na stałe. Od 1950 r. przez prawie 30 lat był profesorem literatury polskiej, a przez 5 lat kierował wydziałem języków wschodnioeuropejskich na Uniwersytecie Londyńskim. Kiedy po wojnie powrót do kraju okazał się niemożliwy, Jerzy Pietrkiewicz zdecydował się na twórczość w języku angielskim. Łącznie jest autorem prawie 10 anglojęzycznych powieści, z których niektóre przetłumaczono i wydano także w Niemczech. W latach 80. zaczęły ukazywać się w kraju tłumaczenia jego utworów (“Sznur z węzłami”, “Sami swoi”, “O sójce, która chciała zobaczyć różowe zorze”, “Znaki na niebie”, “Wiersze dobrzyńskie”). Sam również zajmował się tłumaczeniem poezji angielskiej na język polski oraz polskiej na język angielski, stając się najważniejszym z popularyzatorów literatury polskiej w krajach anglojęzycznych. Jak sam twierdził „Przekład wyraża przecież szacunek dla ojczystego języka.” Szczególnie entuzjastycznie przyjęto tłumaczenie wierszy Karola Wojtyły, z którym się przyjaźnił. Był jedynym tłumaczem na świecie, oficjalnie upoważnionym do przekładu poezji Karola Wojtyły na język angielski. Dla nas, młodszych długoszaków, postać Jerzego Pietrkiewicza jest szczególnie bliska ponieważ jest on autorem tekstu hymnu Zespołu Szkół im. ks. Jana Długosza. Ze słów hymnu „Vita Nuova”, napisanego w roku dwutysięcznym, płynie silne przywiązanie do małej ojczyzny, którą od lat często odwiedzał. Prawie każda wizyta stawała się okazją do spotkań z przyjaciółmi ze szkolnych murów Długosza i z rodzinnymi Fabiankami, o miłości do których, świadczą słowa poety „Wszystkie moje uniwersytety były w rodzinnych Fabiankach…” .
Zmarł w Londynie w 2007 r.
Stanisław Wyganowski
Urodził się w 1919 roku w Ligocie w powiecie łaskim (woj. łódzkie). Uczęszczał do Gimnazjum im. J. Długosza, a następnie studiował w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie, gdzie uzyskał tytuł doktora nauk ekonomicznych.
Stanisław Wyganowski uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 roku, w czasie okupacji hitlerowskiej służył w Armii Krajowej, działając m.in. w II Dywizji Piechoty na Kielecczyźnie. Brał również udział w akcji “Burza”.
Karierę zawodową ściśle związał z Warszawą, od 1950 roku pracował w instytucjach związanych z gospodarką miejską. Przez 10 lat wykładał na Politechnice Warszawskiej i Gdańskiej. Był także członkiem Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju oraz Komitetu Architektury i Urbanistyki PAN. W 1974 roku wyjechał na kontrakt do Algierii, gdzie pracował w polskiej ekipie nad planem miasta Algier. W 1980 roku wrócił do kraju i podjął pracę na stanowisku docenta w Instytucie Kształtowania Środowiska.
Jego liczne zasługi i dorobek sprawiły, że premier Tadeusz Mazowiecki mianował go w styczniu 1990 roku Prezydentem Miasta Stołecznego Warszawy, a wybór ten potwierdziło później Zgromadzenie Wyborcze Warszawy. Obejmując stanowisko Prezydenta w początkowym okresie transformacji ustrojowej, Stanisław Wyganowski określił najpilniejsze długofalowe zadania stojące przed Stolicą w okresie przełomu. Zorganizował Urząd Miasta Stołecznego Warszawy, nakreślił wizję rozwoju Miasta. Dzięki niemu udało się stworzyć odpowiedni klimat dla Warszawy i realizacji warszawskich projektów, a zadanie to było wyjątkowo trudne wobec politycznych sporów, konfliktów i dyskusji, dotyczących ustroju Stolicy. Swoje credo w tym zakresie zawarł w wydanej w 1993 roku publikacji „Jutro wielka Warszawa”.
Stanisław Wyganowski jest wciąż aktywny, zakochany w swoim mieście, uczestniczy w debatach i spotkaniach poświęconych różnym aspektom życia współczesnej Warszawy.
Za swoje zasługi został odznaczony przez prezydenta RP m.in.: Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem AK Akcji „Burza”, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Zasługi dla Algierii.
Zbigniew Mieczkowski
Urodził się 22 czerwca 1922 w majątku Dzierżanowo koło Płocka. Pochodzi z rodziny ziemiańskiej, jego rodzicami byli Helena z domu Chamska oraz Stefan Mieczkowski. Uczęszczał do Gimnazjum im. J. Zamoyskiego w Warszawie przez dwa lata, a następnie do Gimnazjum im. Jana Długosza we Włocławku.
Po wybuchu wojny w 1939 roku udał się, wraz z siostrą, do Warszawy. Siedemnastoletni Zbyszko rozpoczął wojenną tułaczkę. W listopadzie 1939 wstąpił do Wojska Polskiego we Francji, przydzielony został do Szkoły Podchorążych Broni Pancernej. Po ataku III Rzeszy na Francję ewakuował się wraz z pozostałymi wojskami do Wielkiej Brytanii. W Szkocji ukończył Szkołę Podchorążych Broni Pancernej oraz Liceum im. J. Słowackiego, gdzie zdał maturę.
Następnie wstąpił do 1 Dywizji Pancernej generała Stanisława Maczka, jednostki Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, przechodząc z nią szlak bojowy przez zachodnią Europę. Wziął udział w inwazji na Normandię w sierpniu 1944 roku. W marcu 1947 powrócił do Anglii, gdzie osiadł na stałe.
Pamięć o swojej jednostce pielęgnuje do dziś. Jest Honorowym Prezesem Fundacji Upamiętnienia I Dywizji Pancernej generała Maczka. Przewodniczył również Komitetowi Budowy Pomnika I Dywizji w Warszawie i wydał album poświęcony pomnikom tej jednostki. Uczestniczył w wielu krajowych i emigracyjnych przedsięwzięciach ocalając pamięć o swych towarzyszach z dywizji i innych polskich formacji na Zachodzie. Wspierał także publikacje dotyczące ziemiaństwa polskiego i sam o nim pisał.
Napisał i wydał książkę autobiograficzną “Horyzonty wspomnień”, w której czytamy: „Urodzony w wolnej Polsce w tradycjach ziemiańskiego domu, w wieku 17 lat włożyłem mundur wojskowy, dzieląc trudy żołnierskie mego pokolenia. Po zakończeniu działań wojennych osiedliłem się na stałe w Wielkiej Brytanii, gdzie założyłem rodzinę (…) Po 50 latach wędrówki i życiowych doświadczeń na obczyźnie Bóg pozwolił mi dożyć odrodzenia Wolnej Polski, głównego celu naszych trudów i znojów”. Tak rozpoczyna opowieść, o losach swoich i swoich bliskich w burzliwym XX wieku Zbigniew Mieczkowski, absolwent naszej szkoły.
Tadeusz Józef de Virion (1926-2010)
Był wielką postacią polskiej palestry i symbolem zaangażowanego w sprawy publiczne polskiego inteligenta. Urodził się 1926 w Warszawie. Pochodził z rodziny pieczętującej się herbem Leliwa. Jako młody chłopiec uczęszczał do Gimnazjum im. ks. Jana Długosza we Włocławku. Studia prawnicze rozpoczął na Uniwersytecie Jagiellońskim. Brał udział w powstaniu 1944 roku, po zakończeniu którego kontynuował naukę na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1980 r. był członkiem honorowym i dewocyjnym Zakonu Kawalerów Maltańskich, w latach 1989-1991 i 1993-2005 piastował urząd sędziego Trybunału Stanu, a w okresie 1990-1993 był pierwszym po II wojnie światowej niekomunistycznym ambasadorem Rzeczypospolitej Polskiej w Wielkiej Brytanii.
Zawód adwokata – który rozumiał jako społeczną misję – wykonywał przez ponad pół wieku: w tym całe dziesięciolecia w warunkach autorytarnego państwa bezprawia. I, co najważniejsze, należał w czasach komunizmu do nielicznej grupy adwokatów, którzy w autorytarnym państwie nie wahali się – nie zważając chociażby na swoją karierę – pomagać szykanowanym opozycjonistom: w zmaganiach ze Służbą Bezpieczeństwa, władzami aresztów i więzień czy wreszcie dyspozycyjnymi prokuratorami, a czasem i sędziami. Bronił działaczy o znanych nazwiskach m. in. Karola Modzelewskiego, Jacka Kuronia, Adama Michnika oraz anonimowych robotników, którzy sprzeciwili się władzy, m.in. uczestników strajku, który wybuchł w Hucie Warszawa w proteście przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego.
Za swoje zasługi został odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Adwokatury, Medalem Wojska, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Pro Merito Melitensi oraz pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Tadeusz de Virion zmarł w 2010 . Pochowany został na Starych Powązkach w Warszawie.
Jak mówił o sobie mec. de Virion Człowieka zwykle nie kojarzy się tylko z imieniem, ale z tym, czego dokonał, z jego myślą, z czymś więcej… Dla wielu Tadeusz de Virion pozostanie wielkim autorytetem, mistrzem anegdoty i wzorcem etycznym polskiej adwokatury…
Jan de Virion (1924-2013)
Starszy brat Tadeusza de Virion. Urodził się w 1924 roku w Liszkach w powiecie Grodno. Jako młody chłopiec uczył się w Gimnazjum im. Jana Długosza we Włocławku. Następnie wstąpił na Wydział Rolnictwa Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, który ukończył w 1949 r. Ponieważ znał biegle języki francuski i niemiecki przez wiele lat pracował w Ministerstwie Rolnictwa, gdzie zajmował stanowisko wicedyrektora departamentu Produkcji Roślinnej.
Jako żołnierz Armii Krajowej brał udział w powstaniu warszawskim pełniąc funkcję szefa 2. kompanii „Czesław” w Batalionie „Wigry”. Walczył na Starym Mieście i w północnym Śródmieściu.
Podobnie jak młodszy brat był członkiem Zakonu Kawalerów Maltańskich. Za swoją działalność odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym.
Jest autorem książki „Polska gałąź rodziny de Virion herbu Leliwa”.
Zmarł w 2013 roku w Warszawie.
Janusz Odrowąż–Pieniążek (1931-2015)
Wybitny polski historyk literatury, pisarz i muzeolog. Urodzony w 1931 roku w Opatowicach w powiecie radziejowskim. Studiował filologię polską i rosyjską na Uniwersytecie Warszawskim oraz filologię polską na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od 1949 współpracował z katolickim czasopismem „Dziś i Jutro”, później m.in. ze „Słowem Powszechnym” i „Tygodnikiem Powszechnym”. W latach 1954–1955 był sekretarzem komitetu redakcyjnego Wydania Jubileuszowego „Dzieł” Adama Mickiewicza oraz pracownikiem naukowym Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, a także sekretarzem komitetu redakcyjnego Wydania Krytycznego „Dzieł Wszystkich” Adama Mickiewicza. Należał do Towarzystwa Przyjaciół Książki, Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza, Stowarzyszeniu Pisarzy Polskich. W latach 1972 – 2009 pełnił funkcję dyrektora Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie.
Pisarstwo i prace redakcyjne były to jego główne pasje i zakresy działań. W 1963 roku debiutował książką “Opowiadania paryskie”. W roku 2015 ukazało się ostatnie jego dzieło – zbiór wspomnień zatytułowany “Błagam, tylko nie profesor”, w którym autor wspominał przyjaciół, znajomych i ludzi, z którymi zetknął go los, m.in. Witolda Gombrowicza, Czesława Miłosza, Zbigniewa Herberta.W roku 1982 został redaktorem Naczelnym „Muzealnictwa” – rocznika dokumentującego historię polskich muzeów. W ciągu 30 lat sprawowania tej funkcji Janusz Odrowąż-Pieniążek publikował na jego łamach swoje artykuły, a także sprawozdania z posiedzeń Międzynarodowego Komitetu Muzeów Literackich, któremu w różnych okresach przewodniczył. Tym samym wniósł nieoceniony wkład w propagowanie wiedzy o literackim muzealnictwie polskim i światowym oraz w utrzymanie periodyku na rynku wydawniczym i w jego rozwój. W 2012 r. z okazji jubileuszu 60-lecia rocznika „Muzealnictwo” Janusz Odrowąż-Pieniążek, w uznaniu szczególnego zaangażowania i profesjonalizmu w pracach na rzecz zapewnienia wysokiego poziomu merytorycznego rocznika „Muzealnictwo” oraz zasług w dziedzinie popularyzacji europejskiego i światowego dziedzictwa kulturowego został odznaczony przez Prezydenta RP „Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski”. Wcześniej odznaczony również Krzyżem Kawalerskim i Komandorskim tego orderu oraz Złotym Krzyżem Zasługi. W 2009 otrzymał Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Wyróżniony również tytułem „Zasłużony Działacz Kultury”.
Janusz Odrowąż – Pieniążek zmarł 8 grudnia 2015 roku i pochowany został na Powązkach w Warszawie.
Jerzy Marian Woy-Wojciechowski
Jeden z najsłynniejszych polskich lekarzy, prezes Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Komitetu UNICEF, a także kompozytor ponad 200 piosenek.
Urodził się w Inowrocławiu w 1933 roku. Uczęszczał do gimnazjum Jana Długosza we Włocławku. W 1957 ukończył studia lekarskie na Akademii Medycznej w Warszawie. W 1992 otrzymał tytuł naukowy profesora. Specjalizował się w zakresie ortopedii i medycyny nuklearnej. Zapoczątkował w Polsce m.in. badania schorzeń układu kostnego za pomocą radioizotopów. W 1962 zastosował pionierską metodę scyntygrafii do badania kości. Jest autorem lub współautorem ponad 100 prac naukowych. Kieruje Zakładem Diagnostyki Obrazowej w klinice MSW w Warszawie.
Zawodowo praktykował m.in. w Centralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA. Był członkiem Rady Towarzystw Naukowych Polskiej Akademii Nauk. Kierował Zakładem Izotopów i następnie Zakładem Medycyny Nuklearnej Akademii Medycznej w Warszawie. Przez pięć lat stał na czele Polskiego Komitetu Narodowego UNICEF. Od 1975 przez dwanaście lat kierował Towarzystwem Lekarskim Warszawskim. W 1987 po raz pierwszy został prezesem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Od tego czasu wybierany na kolejne kadencje.
Poza pracą naukową i zawodową związany także z działalnością artystyczną jako kompozytor i pianista. Przez trzydzieści lat społecznie prowadził Teatrzyk Piosenki Lekarzy Eskulap. Skomponował około 200 piosenek, w tym “Goniąc kormorany” dla Piotra Szczepanika, a także utwory wykonywane przez Irenę Santor, Jerzego Połomskiego, Marylę Rodowicz czy Danę Lerską. Jest także kompozytorem muzyki m.in. do parunastu filmów krótkometrażowych i telewizyjnych (m.in. Piąta rano, We dwoje).
Za swoje wybitne osiągnięcia odznaczony został Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Wielokrotnie przywołuje wspomnienia związane z okresem młodości spędzonej we Włocławku, wspomnienia związane z edukacją w gimnazjum im. ks. Jana Długosza …
Jestem dumny, że chodziłem do tej szkoły – przyznaje po latach. – Zawsze będę z sentymentem wspominał to miejsce i ludzi, z którymi się tam zetknąłem. Oni kształtowali moje najlepsze cechy.
Wiktor Szelągowski (1900-1935)
Wioślarz polski, medalista mistrzostw Europy. Urodził się w rodzinie rzemieślniczej. Uczęszczał do gimnazjum męskiego im. ks. Jana Długosza we Włocławku, zaraz po otrzymaniu matury wstąpił ochotniczo do wojska i służył w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Był ranny i przez kilka miesięcy pozostawał internowany.
Już jako uczeń gimnazjum wyróżniał się zamiłowaniem do sportu. Wydarzenia wojenne przerwały jego karierę sportową, ale po wykurowaniu się Szelągowski powrócił do dawnych pasji i wstąpił do Włocławskiego Towarzystwa Wioślarskiego. Trenował pod kierunkiem Kazimierza Dyżewskiego. Od 1925 występował w zawodach rangi krajowej, debiutując w tymże roku jako członek czwórki ze sternikiem na regatach międzyklubowych we Włocławku. Wkrótce wyspecjalizował się w dwójkach ze sternikiem i dwójkach bez sternika. W 1929 został po raz pierwszy mistrzem Polski w dwójkach ze sternikiem i pozostawał z tym tytułem nieprzerwanie do 1933 (łącznie pięć razy). Partnerowali mu H. Grabowski i sternik H. Kawalec. Ponadto wspólnie z Grabowskim zdobywał wicemistrzostwo Polski w dwójkach bez sternika.
Szelągowski zdobył dwa medale mistrzostw Europy w składzie dwójki ze sternikiem – w 1929 na Brdyujściu (z Grabowskim i Gaworskim) i w 1932 w Belgradzie (z Grabowskim i Kawalcem). W 1930, w tej samej konkurencji, triumfował w prestiżowych zawodach wioślarskich w Antwerpii, a partnerowali mu w osadzie Grabowski i Gaworski.
W 1933 wycofał się z aktywnego uprawiania sportu w związku z dolegliwościami zdrowotnymi, stanowiącymi pozostałość służby wojskowej i internowania. Ukończył kurs trenera wioślarstwa w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie, ale na przeszkodzie realizacji planów pracy trenerskiej stanęła śmierć. Szelągowski pochowany został na cmentarzu komunalnym we Włocławku.
Janusz Paszyński ps. „Machnicki” (1924-2020)
Urodzony 7 listopada 1924 we Włocławku, zmarł 6 marca 2020 w Warszawie. Emerytowany profesor Instytutu Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania im. Stanisława Leszczyckiego PAN, Strzelec, powstaniec warszawski, żołnierz 2. kompanii III Zgrupowania Armii Krajowej, wchodzącego w skład Zgrupowania „Krybar”, walczącego w powstaniu warszawskim na Powiślu.
Przed wojną uczeń Gimnazjum im. Jana Długosza we Włocławku.
Od 1940 roku przebywał wraz z rodziną w Warszawie. W tym czasie rozpoczął naukę w szkole fotograficznej oraz na tajnych kompletach organizowanych przez nauczycieli przedwojennego Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Limanowskiego. W czerwcu 1942 zdał egzamin maturalny, w tym samym roku uzyskał również dyplom czeladniczy w zawodzie fotografa. Latem 1943 rozpoczął studia na Wydziale Geografii na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Równocześnie podjął pracę w niemieckim Wojskowym Instytucie Kartograficznym – wykorzystywał tę pracę by dostarczać mapy topograficzne do Służby Geograficznej Komendy Głównej Armii Krajowej. 11 listopada 1943 został aresztowany przez Niemców, przez kilka miesięcy przebywał w celi na Pawiaku. Z więzienia został zwolniony w lutym 1944.
W czasie powstania warszawskiego walczył w Grupie Bojowej „Krybar” – III zgrupowanie „Konrad” – 2. kompania. Walczył na terenie Powiśla i Śródmieścia. Po upadku powstania w niewoli – jeniec Stalagu XI B Fallingbostel oraz Stalagu XI A Altengrabow. Numer jeniecki 141326.
Po wojnie kontynuował studia geograficzne na Uniwersytecie Poznańskim. W czerwcu 1948 uzyskał tytuł magistra. Trzy lata później zdobył stopień doktora nauk matematyczno-przyrodniczych. W 1952 roku przeprowadził się do Warszawy i ożenił się. Od 1953 roku związany z Instytutem Geografii Polskiej Akademii Nauk. W 1954 r. otrzymał tytuł docenta, w roku 1964 – tytuł profesora nadzwyczajnego, a w roku 1976 – tytuł profesora zwyczajnego. W 1994 roku przeszedł na emeryturę. Mieszkał na warszawskiej Woli.
Dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.